Historia
Treść
<p>Wieś Gołubie w gminie i w parafii Stężyca, ostatnio od r. 1984 już z własnym kościołem parafialnym, wcześnie weszła do źródeł historycznych. Roku 1260 książę Sambor II zapisał ją cystersom z Doberanu, którzy wówczas zakładali klasztor w Pogódkach pod Skarszewami, niebawem potem przeniesiony do Pelplina. Jednak już w r. 1284 znalazła się w dokumencie Mściwuja II i razem z całym okręgiem Pirsna przeszła w ręce Gertrudy, córki Sambora, księcia tczewskiego. Jeszcze kilka razy była przedmiotem przetargu między cystersami a prywatnymi właścicielami, by wreszcie w r. 1432 przejść na własność kartuzów. Była więc własnością kościelną.<br />
Nazwa wsi od początku brzmiała Golubie (źródłowy zapis Golube), w XVI i XVII w. tylko przybierała rodzaj żeński: ta Golub albo ta Golubia, hitlerowcy zmienili r. 1942 na nic nie mówiące Golben. Niemcy przekształcili w postać l. mnogiej Gollubien. Jest to typ nazwy dzierżawczej, a więc wskazującej na pierwotnego założyciela i właściciela, którym był, jak nazwa pokazuje, niejaki Golub. Jest to imię skrócone od pełnego imienia dwuczłonowego Gościlub jak Warlub, dający podstawę nazwie Warlubie na Kociewiu, od pełnego imienia Warcilub, Gosław od imienia Gościsław i inne. Od omawianego imienia Golub pochodzi też nazwa miasta Golub (-Dobrzyń) nad Drwęcą i nazwa wsi Golub na Mazurach. Imię było więc produktywne w nazwach geograficznych. Miejscowa wymowa też podtrzymuje etymologiczne l w nazwie, brzmi bowiem Golëbié lub Golëbio.<br />
Po ostatniej wojnie nazwa upowszechniła się w wariancie z ł: Gołubie. Jest to wynik przesadnej troski (tzw. hiperpoprawność lub hiperkorektywność) o rdzennie polskie brzmienie nazwy. Postać (golubie) pojmowano bowiem, choć błędnie, jako wpływ niemiecki, tak jak np. w nazwie podkościerskiej wsi Lubiana z etymologicznej formy Łubiana (od rzeczownika łub 'kora drzewa, szczególnie lipy'). By więc wyzbyć się rzekomego germanizmu wprowadzono Gołubie. Niech już tak zostanie.( GK 1992, nr 11, s. 9)</p>
<p> </p>
<p> </p>